Terapia FDM

Metoda FDM jest jedną z technik manualnych uśmierzających ból stosowanych w problemach dotyczących powięzi. Wykorzystywana jest m.in. w przypadku uszkodzenia włókien spiralnych powięzi czy w sytuacji, gdy pojawiło się uszkodzenie podłużnych pasm powięziowych. FDM jest także metodą leczenia zaburzeń powięziowych różnego typu także w zaawansowanych stanach bólowych, z której chętnie korzystają sportowcy i osoby intensywnie pracujące fizycznie. Dzięki FDM można również zdiagnozować, co jest przyczyną dolegliwości bólowych szyi, ramion, nóg i innych obszarów ciała. Sprawdź, co warto wiedzieć o FDM.

Na czym polega terapia FDM?

FDM (Fascial Distortion Model) jest metodą zmniejszania dolegliwości stawów, mięśni i kości w różnych rejonach ludzkiego ciała, której podstawą jest oddziaływania na tkankę powięziową w odpowiedzi na sugestie oraz charakterystyczne słowa i gestykulację Pacjentów. Techniki stosowane w ramach FDM oddziałują jednocześnie na rozległy obszar zaburzenia, a nie tylko na określone miejsce, w którym występuje ból.

Metoda FDM Fascial Distortion Model powstała w latach 90. ubiegłego wieku. Opracował ją amerykański lekarz i osteopata Stephen Philip Typaldos. Dostrzegł on, że dla opisania konkretnych rodzajów dolegliwości i schorzeń Pacjenci używają określonych słów, sformułowań i gestów. Typaldos zauważył również istotną rolę powięzi w wielu różnych dolegliwościach, kontuzjach oraz urazach. Na podstawie określeń, objawów i dolegliwości, a także prowadzonych działań manualnych o charakterze terapeutycznym opracował klasyfikację różnych rodzajów zniekształceń powięzi, z których każdy wymaga zastosowania innego rodzaju działania.

Co to jest powięź?

Powięź to miękka struktura zbudowana z tkanki łącznej. Powięzi budują więzadła, ścięgna, osierdzie i inne elementy anatomiczne, których zadaniem jest łączyć, oddzielać, chronić czy otaczać narządy wewnętrzne i poszczególne układy organizmu.

Tkanka powięziowa występuje pod różnymi postaciami. Można wyróżnić takie rodzaje powięzi jak:

gładkie pasma powięziowe – znajdują się w jamie brzusznej i wyścielają powierzchnie stawów,
powięzi pofałdowane – można do nich zaliczyć przegrody powięziowe, torebki stawowe i błony międzykostne,
taśmy powięziowe – są nimi więzadła, ścięgna i pasmo biodrowo-piszczelowe,
pasma spiralne – struktury te otaczają organy wewnętrzne, naczynia krwionośne oraz otaczają części kończyn i tułów.

Terapia FDM a powięź – jak diagnozowane są schorzenia?

Pozbywanie się dolegliwości bólowych i zastosowanie odpowiednich technik poprzedzane jest diagnozowaniem zgodnym z klasyfikacją Typaldosa. Na tej podstawie wyróżnia się następujące zaburzenia powięziowe:

przepukliny powięzi – w miejscach, gdzie zmniejsza się wytrzymałość mechaniczna tkanki łącznej, dochodzi do uwypuklenia tkanek znajdujących się pod powięzią. To częsta przyczyna bólów barków, szyi, brzucha i pośladków,
uszkodzenia podłużnych pasm powięziowych – tego rodzaju przypadki dotyczą taśm powięziowych, które uległy skręceniu, rozdarciu lub oddzieleniu od siebie,
uszkodzenia w miejscach przejściowych pomiędzy kością a tkanką powięziową – dolegliwości powstają na skutek zmian strukturalnych,
deformacje włókien spiralnych powięzi – powstają na skutek oddziaływania sił, które przewyższają wytrzymałość powięzi, przez co tkanka ta zmienia swoje położenie. Pomimo ich powierzchownego charakteru zmiany te odczuwane są jako dolegliwości głębokie,
odkształcenia powięzi pofałdowanych – pojawiają się w wyniku działania sił rozciągających, ale też ściskających powięzi wokół stawu. Deformacje te jednocześnie pokonują wytrzymałość mechaniczną struktur anatomicznych,
uszkodzenia powstałe w wyniku sklejenia powięzi – w ich wyniku powięź gładka wytraca stopniowo zdolność ślizgu. Wytwarzany płyn jest też coraz gorszej jakości, co stanowi źródło bólu.

Poszczególne ograniczenia ruchomości opisywane są zazwyczaj w szczególny sposób i towarzyszą im charakterystyczne objawy. Dzięki szczegółowemu wywiadowi Pacjent określa dolegliwości, a badanie pozwala rozpoznać odpowiednią grupę uszkodzeń powięzi. Następnie dobierana jest adekwatna technika terapeutyczna celem skorygowania struktur powięziowych.

Wskazania do zastosowania metody FDM

Metoda FDM Fascial Distortion Model stosowana jest w dolegliwościach związanych z narządem ruchu różnego typu. To szczególnie polecany rodzaj działań przy naderwaniach mięśni, zwichnięciach, skręceniach, ale też urazach innego typu i w leczeniu ostrego bólu. Terapia manualna związana z powięzią zalecana jest także w takich dolegliwościach jak:

naciągnięcia więzadeł,
naderwania włókien mięśniowych,
bóle pleców,
bóle w obrębie stawów,
bóle biegnące wzdłuż kończyn,
odrętwiałość, mrowienie i ograniczenia ruchomości.

Przeciwwskazania do stosowania metody FDM

Działanie sił zewnętrznych w ramach metody FDM i anatomiczna korekcja powięzi za pomocą metod manualnych nie może być przeprowadzona, jeżeli u Pacjenta występują takie dolegliwości jak:

krwotoki lub ryzyko ich wystąpienia,
zmiany skórne,
żylaki,
stany zapalne skóry,
nowotwory,
choroby o podłożu wirusowym, bakteryjnym i pasożytniczym.

Część z przeciwwskazań ma jednak charakter tymczasowy, co oznacza, że po ustaniu przeszkód istnieje duże prawdopodobieństwo, że terapię z wykorzystaniem metody FDM będzie można przeprowadzić.

Techniki wykorzystywane w terapii FDM

Techniki znajdujące zastosowanie w metodzie FDM łączą w sobie jednocześnie dużą siłę, jaką potrzeba zastosować, aby skorygować we właściwy sposób poszczególny struktury powięziowe oraz ogromną precyzję wykonywanych zabiegów. Działaniom niejednokrotnie należy poddawać nie tylko elementy anatomiczne i powięzi powierzchowne, ale też więzadła i ścięgna położone głębiej.

Wśród działań przeprowadzanych w ramach FDM wyróżnia się techniki wykonywane wyłącznie za pomocą kciuka, jak i całej ręki. Zastosowanie skoncentrowanej siły nacisku przy oddziaływaniu wyłącznie kciuka zmniejsza obszar działania i umożliwia użycie znacznej siły w jednym miejscu i pod odpowiednim, charakterystycznym kątem. Zapewnia to możliwie największą precyzję wykonywanych zabiegów.

Przy użyciu technik wymagających pracy całej dłoni można działać na bardziej rozległym obszarze. Takie zabiegi dodatkowo umożliwiają wykonanie trakcji czy kompresji stawu i tkanek miękkich pozastawowych. Zastosowanie FDM pozwala w sposób indywidualny dopasować działania do potrzeb i aktualnych schorzeń danego Pacjenta, oddziałując dokładnie na te sfery i obszary, które tego potrzebują.